علمدار بصیر: استادی با شاگرد خود از میان جنگلی می گذشت. استاد به شاگرد جوان دستور داد نهال نورسته و تازه بار امده ای را از میان زمین برکند. جوان دست انداخت و براحتی ان رااز ریشه خارج کرد.پس از چندقدمی که گذشتند? به درخت بزرگی رسیدند که شاخه های فراوان داشت .استاد گفت:این درخت راهم از جای بر کن.

جوان هرچه کوشید ?نتوانست.استاد گفت: بدان که تخم زشتی ها مثل کینه ?حسدو هرگناه دیگر هنگامی که در دل اثر گذاشت? مانند ان نهال نورسته است ? که براحتی می توانی ریشه ان رادر خود برکنی?ولی اگر ان را واگذاری?بزرگ و محکم شودو همچون ان درخت در اعماق جانت ریشه زند.پس هرگز نمی توانی انرا برکنی و ازخود دور سازی.